Parafia pw. św. Jadwigi Śląskiej w Grodzisku Wlkp. w Archidiecezji Poznańskiej

Wieka Sobota – Nic i wielki Cud

      A to dlaczego nic? To dlatego, że w zasadzie w Wielką Sobotę nie dzieje się nic. Nic co możemy w jakikolwiek sposób powiązać z wydarzeniami sprzed dwóch milleniów. Odezwą się teraz pewnie tacy, którzy zauważą, że przecież jest święconka uwielbiana przez tak wielu. Owszem jest to ważny element obchodów świąt Wielkiej Nocy. Element bardzo istotny, bowiem święcąc potrawy chcemy żeby Bóg pobłogosławił nam we wszystkim. W szczęśliwym życiu w dostatku i zdrowiu. Jednak w kontekście Zmartwychwstania to nadal nic.  Dlatego nic, bowiem w sobotę po swojej śmierci Pan Jezus nadal będący w jej okowach leżał w grobie. Ale co z tym cudem? No a jak można inaczej nazwać to co się wydarzyło w nocy z Wielkiej Soboty na niedzielę Wielkanocną. To co się wtedy wydarzyło to pokonanie śmierci to zmartwychwstanie. Odnosząc się do dwojakiej historii świąt Wielkiej Nocy należy wspomnieć też to co wydarzyło się w starożytnym Egipcie za czasów Mojżesza – cud wyzwolenia narodu wybranego. W tę noc trwając na czuwaniu błogosławi się paschał który jest świetlistym znakiem obecności Zbawiciela wśród nas. To w tę noc kiedyś chrzczono wierząc że tylko w noc kiedy Zbawiciel zwycięża śmierć można zmyć z siebie ciężar grzechu pierworodnego. W liturgii Wigilii Paschalnej szczególnie widać połączenie z wydarzeniami Starego Testamentu począwszy  od stworzenia świata, a skończywszy na zapowiedzi Mesjasza, którą głosił prorok Izajasz. Słychać też zapowiedzi nowego przymierza, które stało się faktem przez powstanie z martwych Pana Jezusa. Liturgia ta zawierająca wiele symboli m.in. poświęcenie wody chrzcielnej odnowienie przyrzeczeń to wszystko ma na celu uświadomienie nam jak ważne wydarzenie przeżywamy. Najważniejszym punktem tej liturgii jest rezurekcja, czyli głośny manifest tego że Jezus żyje, chcemy to wręcz wykrzyczeć z mocą dzwonów, które słychać w noc Wielkanocną.

WIELKI CZWARTEK – DZIEŃ USTANOWIENIA SAKRAMENTU EUCHARYSTII I KAPŁAŃSTWA

Tytuł jednoznacznie kojarzący się nam ze śmiercią i związanym z nim pogrzebem. Ostania wieczerza była rzeczywiście pożegnaniem nie tylko ze swoimi bliskimi, ale też pożegnaniem ze światem, tym typowo ludzkim. Pan Jezus żegnając się ze światem pozostawił nie tylko ciepłe uczucia i wspomnienia w pamięci apostołów ale tez wiele znaków symboli oraz przede wszystkim wielkie dary. Dar kapłaństwa jak i Eucharystii to chyba najcenniejsze co mogliśmy dostać. To dary, które dziś w naszym pielgrzymowaniu wspomagają i nie pozwalają nam upaść. Ale jak to przekłada się na Triduum. Ważnym jest to, by powiedzieć, że to pożegnanie odbyło się  we wspólnocie przy stole. W liturgii wielkiego czwartku, która właśnie skupia się na wieczerniku i stole pańskim, widać odwołanie  do tych wydarzeń oraz nacisk na te dary, które otrzymaliśmy od Pana Jezusa. Wielki czwartek to też początek cierpienia, to też gigantyczna nauka modlitwy i zaufania Bogu. Właśnie to co wydarzyło się w ogrodzie oliwnym łączy te dwie sprawy. Krwawy pot ostatnie kuszenia szatana, ból i męki wynikające ze świadomości nieuniknionej śmierci i ogromnego cierpienia, które dopiero nastąpi.  Obrzęd obmycia nóg, który odwołuje się do kapłaństwa jak i nacisk na eucharystię to główne punkty liturgii Wielkiego Czwartku. Mamy też w niej punkt który bezpośrednio odnosi się do ogrójca i więzienia. To tradycyjna ciemnica. To w niej adorujemy Eucharystycznego Chrystusa, który właśnie teraz cierpi katusze z ogrójca jak i samotność w ciemnej celi

Czytaj więcej