Najstarsza wzmianka o kościele grodziskim pochodzi z 1401 roku, choć przypuszcza się, że założenie parafii miało miejsce po 1267 roku. Pierwotną budowlę drewnianą zastąpiła budowana po 1426 roku świątynia gotycka. Mury jej są obecnie ukryte pod tynkiem, na zewnątrz widać natomiast trójboczne zamknięcia prezbiterium oraz zarysy ostrołukowych portali w fasadach północnej i południowej.
Autorem przebudowy był pochodzący z Włoch (przypuszczalnie z Padwy), ale działający przez całe życie w Wielkopolsce, Krzysztof Bonadura Starszy, nadworny murator Opalińskich. W Grodzisku działał on od około 1615 roku a wzorował się na kościele Santa Giustina w Padwie.
Poświęcenia kościoła dokonano w 1649 roku, choć przebudowa została ukończona dopiero 23 lata później.
W 1769 roku został zniszczony hełm wieży, a w 1864 spaliła się kopuła odrestaurowana w roku następnym. W 1865 powstało nowe zwieńczenie wieży i nowa zakrystia, dobudowana od strony południowej.
Podczas okupacji hitlerowskiej był tu magazyn, a w 1944 Niemcy zdarli blachę z głównej kopuły.
Wnętrze zostało odnowione w latach 1966-67 przez Teodora Szukałę i Henryka Kota.
Nad kopułą wznosi się blaszana figura św. Floriana z herbem i inicjałami ostatniego fundatora kościoła oraz datą ukończenia robót. Święty ma strzec miasto przed burzami i pożarami.
Kościół farny ma jedną nawę, po bokach której znajdują się podwójne kaplice, a także prezbiterium od wschodu, oraz zwieńczoną hełmem wieżę od zachodu. Prezbiterium i kaplice kryte są kolistymi kopułami. Elewacje zdobione są kilkoma kondygnacjami nisz i wnęk charakterystycznych dla twórczości Bonadury.
W prawej kaplicy kościoła znajduje się rokokowy ołtarz z cennym obrazem Matki Boskiej Różańcowej z 1640 roku pędzla Bartłomieja Strobla – nadwornego malarza króla Władysława IV. Kościół farny jest głównym kościołem parafialnym Parafii pw. św. Jadwigi.
62-066 Grodzisk Wielkopolski, Polska